Janina Barbara Górkiewiczowa

Twórczość literacka Janiny Barbary Górkiewiczowej wyróżnia się spośród wielu pisarzy współczesnych. Górkiewiczowa najswobodniej czuła się jako autorka powieści dla młodzieży. W tej dziedzinie sprawdziła się wielokrotnie. Utwory tej pisarki to rzecz najzupełniej oryginalna, świeża, odbiegająca od wszechpanującej sztampy, rzecz nosząca wyraźnie znamiona pisarskiej indywidualności. Chłopskiej pracy i tradycji poświeciła swój dorobek, czytelnik poznaje bohaterów, dzieci - nie anioły, dorośli - nie papierowi. Jedni i drudzy autentyczni w pasjach, w namiętnościach, w impulsach, które rodzą się i przemijają. Czytając utwory Górkiewiczowej dostrzegam, że autorka posiadała niezwykłą wrażliwość odbioru i przekazu - co jest dowodem głębokiej znajomości spraw, o których pisała. Realizowała w swojej twórczości własną filozofię "przeżyłam i wiem, jestem świadkiem wydarzeń o których piszę". Ukazuje maleńki krąg maleńkiej wioski, a szerokość widzenia jest niepojęta.

Przez wszystkie utwory przewija się ogromnie rozbudzone macierzyństwo, miłość do dziecka, poszanowanie, pokazywanie dziecku świata ludzi dorosłych z ogromną szczerością. Autorka walczy, by dorośli nie odgradzali się od dzieci, a wręcz przeciwnie odważyli się na przyjęcie oskarżenia przez dzieci. Górkiewiczową cechuje biologiczna miłość do ziemi rodzinnej, żywo obserwuje piękno wiejskiego krajobrazu, dostrzega wiele uroku w sadach zatopionych w czerwcowym upale, macoszej zimie. Stale pragnie upiększania tej ziemi, przemieniania ludzi, doskonaleni życia. Przez ciekawość zagląda do każdej wiejskiej zagrody, by w najdoskonalszy sposób oddać i przekazać odbiorcom wiernie różne sytuacje społeczne ówczesnej wsi. Z wielu obrazów można wyciągnąć wniosek, że powodzenie ludzkich czynności proporcjonalnie zależy od włożonego w nie trud i że wartością bezcenną, fundamentalną jest praca człowieka. Wiele scen w twórczości Górkiewiczowej to takie, które zawierają wszystko, co powinno się znajdować : a więc tajemnice i przygody, codzienne konflikty mające miejsce wśród przeciętnych uczniów, portrety nauczycieli i rodziców, wspomnienia z minionej wojny. A jej największa atrakcyjność bierze się z konsekwentnej realizacji bardzo prostego pomysłu, pisarka relacjonuje godzina po godzinie dzień chłopskiego dziecka zaczynający się o brzasku i kończący się grubo po zachodzie, wypełniony nie tylko zajęciami szkolnymi.

Górkiewiczowa znała doskonale pracę rolnika. Dostrzegała nie tylko jej użyteczność, potrafiła również przekonywująco ukazać wartości estetyczne i moralne wielu czynności, np.: orki, zwózki, siania, kopania ziemniaków. Nieustannie odwoływała się do społecznikowskich tradycji zawodu nauczycielskiego ("A jednak radość", "I przyszedł dzień", "Junak" itp.). Potrafiła dostrzec w życiu i pracy nauczyciela społecznika strony atrakcyjne i twórcze.

W każdym utworze pisarki dużo miejsca zajmują zwierzęta, bo to właśnie jest dowód głębokiej miłości do wszystkiego co żyje. Pisarka zachwyca się czworonożnymi przyjaciółmi patrzy z podziwem na ich zachowanie, uczy się od nich szlachetności. A wszystko to zostało wyniesione z dzieciństwa, pogłębione bliskimi kontaktami z przyrodą przez życie na wsi.

Niemało miejsca w twórczości zajmują drobiazgowe opisy kwiatków, drzew, lasu, bo to co jest znajome, ukochane to jest najbliższe autorce i to jest mową ziemi. W przyrodzie widzi zachwycenie, olśnienie, fascynację życiem. Autorka składa w swych utworach hołd tym, którzy ją wychowali, wykształcili, nauczyli żyć i obdarzyli tym co najcenniejsze - wiedzą.

Twórczość Janiny Barbary Górkiewiczowej pełna jest dzieci, nauczycieli, rodziców, codziennej pracy i wiary, że ludzie są dobrzy, że do każdego człowieka można trafić, tylko trudno znaleźć klucz. Mocno wierzy, że każdy człowiek musiał być dobry, ale skrzywdziło go życie i może dlatego zmienia swoje postępowanie. Sądzi, że każdy człowiek ma po to imię i nazwisko, by nie wstydził się podpisywać pod swoimi czynami.